بوى تعفن دروغ

بوى تعفن دروغ

رسول خدا صلى الله علیه و آله می‌فرماید:

«انّ المؤمنَ اذا کذب بغیرِ عُذر لَعنه سَبعونَ الفَ ملک و خرجَ مِن قلبهِ نتن حتى یبلغ‏ العرش (1)؛ مؤمن هرگاه بدون عذر دروغ بگوید، هفتاد هزار ملک، لعنتش مى‏کنند (یعنى از خدا مى‏خواهند که از رحمت ‏خود دورش سازد، مورد لطفش قرار ندهد) و نیز بر اثر دروغ، بوى تعفن از قلبش بیرون مى‏آید که جهان را پر مى‏کند و مى‏رود تا به عرش خداى‏ برسد.»

هر گناهى صورتى در پرده دارد که در عالم بصیرت و حقایق، بدان نمایان مى‏شود؛ کسى که شایستگى پس زدن این پرده و دیدن حقایق را داشته باشد، شاید بتواند چهره کریه و زشت پنهانى گناه را ببیند؛ چنان که نیکوکارى‏ها نیز هر کدام صورتى بسیار زیبا در عالم مثال دارند، که اگر چشم دل به آن عالم گشوده شود، آن چهره‏هاى زیبا را خواهد دید.

دروغگو نیز در آن عالم، چهره‏اى زشت و صورتی منفور دارد که یکى از خصوصیات آن، بوى گندى است که از قلبش خارج مى‏شود که آسمانیان و ملکوتیان‏ را از او بیزار و متنفر مى‏سازد.

دروغگو را مادامى که دروغ مى‏گوید در آن عالم قدس راهى نیست. عالم قدس، جهان آسایش و خوشبختى است. چگونه مى‏شود کسى را در آن جهان، بار باشد، در صورتى که قدسیان از وجودش در عذاب باشند.

دروغگو، در این جهان، رسوا و سخنانش نزد همه کس بى ارزش مى‏باشد.

مى‏گویند: دروغ که از دور مى‏آید، یک پایش مى‏لنگد، یعنى همه کس دروغ را تشخیص مى‏دهد.

ممکن است کسانى دروغِ ‏دروغگو را به رخش نکشند، ولى در دل از او بیزار ‏باشند و براى سخنش اعتبارى ‏قائل نباشند؛ و در پشت‏ سر، دروغگویى او را به دگران ب‏گویند و تعفن رسوایى او را پراکنده‏تر مى‏سازند.

پی‌نوشت:

1- محمد بن محمد سبزوارى، جامع الاخبار، ص 417، فصل فی الکذب و الصدق، ح 1158.

منبع:

شب پنج‌شنبه،‌ ج 4،‌ سید رضا صدر.